Choros de tinta: 2013

miércoles, 23 de octubre de 2013

Sobre da morte do Bieito

Foi preto do camposanto cando eu sentín boligar dentro da caixa ó pobre Bieito. (Dos catro levadores do cadaleito eu era un). ¿Sentino ou foi aprensión miña? Entonces non podería aseguralo. ¡Foi un rebulir tan maino...! -como a teimosa puvulla que rila, rila na noite, rila de entón no meu maxín afervoado aquel mainiño rebulir.

Pero é que eu, meus amigos, non tiña seguranza, e polo tanto —comprendede, escoitade— polo tanto non podía, non debía dicir nada.

Imaxinade nun intre que eu dixese:

O Bieito vai vivo.

Tódalas testas dos velliños que poraban cirios erqueríanse nun babeco aglaio. Tódolos pícaros que viñan estendendo a palma da man baixo o pingotear da cera, virían en remuíño arredor meu. Apichocaríanse as mulleres a carón do cadaleito. Escorregaría por tódolos beizos un marmular sobrecolleito, insólito:

¡O Bieito vai vivo, o Bieito vai vivo...!

Calaría o lamento da nai e das irmás, e axiña tamén, descompasándose, a gravedosa marcha que planxía nos bronces da charanga. E eu sería o gran revelador, o salvador, eixo de tódolos asombros e de tódalas gratitudes. E o sol na miña face cobrarí unha importancia imprevista.

¡Ah! ¿E se entonces, ó ser aberto o cadaleito, a miña sospeita resultaba falsa? Todo aquel magno asombro viraríase inconmensurable e macabro ridículo. Toda a arelante gratitude da nai e das irmás, tornaríase despeito. O martelo espetando de novo a caixa tería un son sinistro e único na tarde estantía. ¿Compredes? Por isto non dixen nada.

Houbo un intre en que pola face dun dos compañeiros de fúnebre carga pasou a insinuación leviá dun sobresalto, coma se el estivese a sentir tamén o velaíño boligar. Mais non foi máis que un lampo. De seguida ficou sereno. E non dixen nada.

—¿E se o Bieito fose vivo?

O outro riu pícaramente coma quen di: “Que ocorrencias temos”, e eu amplifiquei adrede o meu falso sorriso de retrouso.

Tamén me vin a rentes de dicilo no camposanto, cando xa pousáramo-la caixa e o crego requeneaba.

“Cando o crego remate”, pensei. Mais o crego acabou e acaixa deceu á cova sen que eu puidese dicir nada.

Cando o primeiro cadullo de terra, bicado por un neno, petou dentro da cova nas táboas do ataúde, rubíronme ata a gorxa as verbas salvadoras... Estiveron a punto de xurdiren. Mais entonces acudiu novamente o meu maxín a case seguranza do arrepiante ridículo, da rabia da familia defraudada, se o Bieito se topaba morto e ben morto, Ademais o dicilo tan tarde acrecía o ridículo desorbitadamente. ¿Como xustificar non o ter dito antes? ¡Xa sei, xa sei, sempre se pode explicar!¡Si, si, si. Todo o que queirades! Pois ben... ¿e se tivese morto despois, despois de o sentir eu remexerse, como quizais puidese adiviñarse por algún sinal? ¡Un crime, si, un crime o me ter calado! Oíde xa o rebunbio da xente...

—¡Pediu auxilio e non llo deron, malpoucado...!

—El sentía chorar, quíxose erguer, non puido...

—Morreu de espanto, saltoulle o corazón ó se sentir decer na cova...

—¡Velaí o tendes, coa cara torta do esforzo!

—¡Eese que o sabía, tan campante, aí a sorrir coma un pallaso!

—¿É parvo ou que?

Todo o día, meus amigos, andei tolo de romorsos. Vía ó pobre Bieito grafiñando as táboas nese espanto absoluto, máis alá de todo consolo e de toda conformidade, dos enterrados en vida. Chegoume a parecer que todos lían nos meus ollos adormiñados e longanos a absesión do delito.

E alá pola alta noite —non opuiden evitar— funme camiño do camposanto, coa solapa subida, ó arrimo dos muros.

Cheguei. O cerco por unha banda era baixiño: unhas pedras mal postas, aprexadas por edras e silveiras. Paseino e fun dereito ó sitio... Deiteime no chan, apliquei a orella, e axiña o que oín xioume o sangue. No seo da terra unhas unllas rabuñaban nas táboas. ¿Rabuñaban? Non sei, n on sei. Alí preto había un sacho... Ía xa cara el cando fiquei suspenso. Polo camiño que pasa a rentes do camposanto sentíanse pasadas e rumor de fala. Viña xente. Entonces sí que sería absurda, tola, a miña presencia alí, daquelas horas e cun sacho na man.

¿Ía dicir que o deixara enterrar sabendo que estaba vivo?

E fuxín coa solapa subida, pegándome ós muros. A lúa era chea e os cans latricaban lonxe.

Dos arquivos do trasno, Rafael Dieste.

Encadenada

http://www.youtube.com/watch?v=8-dM-stxqco

Lenta Combustión

Tarde oliva

lunes, 15 de abril de 2013

Ganas de guerra

Pois eso, todos temos un dia no que nos levantamos raros, que non sabemos o que nos pasa, e vai ser iso, ganas de guerra, asi que aproveito para subir esta ilustracion feita xa hai uns meses, noutro dia con ganas de guerra, inspirada nun debuxo que non atopei de quen é pero que xa andivo circulando pola rede, asi q se o ve o devandito artista que se poña en contacto comigo : ) Saúde!

miércoles, 6 de marzo de 2013

Inocente

Por nuestras cárceles, tan solo los multiplicamos y los empeoramos. Por nuestros agentes de policía secreta, nuestro precio por la sangre, nuestras ejecuciones y nuestras prisiones, propagamos en la sociedad una corriente tan terrible de las pasiones y odios más bajos, que el que se diera cuenta de los efectos de estas instituciones en toda su extensión tendría miedo de lo que la sociedad está haciendo bajo el pretexto de mantener la moralidad. Es absolutamente preciso que busquemos otros remedios.

Piotr Kropotkin