Páginas

viernes, 10 de octubre de 2014

Serán Vencello

Despois de longo tempo sen actualizar, estro nova sección! A raíz da edición da revista Polka, da asociación cultural do mesmo nome, xurde esta colaboración con Serán Vencello, que vai dar moito que falar, ou eso agardamos! (polo menos pola zona). Desfrutade dos nosos devanes, que temos dabondo.

A DIGNIDADE DA CONCIENCIA NO SERÁN

Volto á casa e comezo a quitala roupa. Saco primeiro os zapatos. Logo a camisa. Despois o pantalón. Mentres busco qué outra roupa poñer, sinto un vacío moi grande no peito, que se extende por todo o meu corpo. Vou a un espello, e miro. Aí falla algo. Non está todo o que tiña que estar. Ollo con premura o meu corpo espido. E atopo un furado, un oco, algo que se quedou ou escapou polo camiño de regreso. Non está a miña conciencia!!!. Desapareceu. Tento lembrar con calma todo o que fixen hoxe e por ónde pasei. Nada. Non podo saber nin adiviñar ónde puido quedar hoxe a miña conciencia. Non me sinto ben. Algo falla en min. E non debo quedar así. Rapidamente volto a vestir, e saio correndo da casa pra buscar o que sempre estivo conmigo...

Primeiramente vou polo banco, por onde pasei a primeira hora. Remexo e busco por tódolos lados. Pregunto. Ninguén sabe nada. Miran con cara extraña pra min. Pensan que non estou ben. I certo é que non estou ben. Falo co director. Revisamos o mercado de valores. A miña conciencia non aparece por alí. Miramos no mercado de materias primas. Subiu moito o valor das mentiras, dos engaños, da falsedade, e das trampas. Eran as materias primas que estaban en alza nestes tempos. E vimos que baixara bastante o mercado da humildade, o da honestidade, o do respeito, o da educación, o dos sentimentos, i o da verdá. Pero o mercado das conciencias xa non aparecía por ningún lado, porque a conciencia era algo que xa non existía nestes tempos. Era unha materia prima que se extinguira porque xa non se consideraba un valor de mercado. Consultamos tamén no mercado de subastas. E non. Alí tampouco estaba. Só aparecían promesas e promesas, fluctuando a pequenos intervalos de tempo, que probablemente nunca se puideran cumprir.
Saín do banco e pasei pola cafetería do lado. Alí tampouco parecía estar tomando nada. Mirei ben entre toda a xente. Entre os homes, que reían. Entre as mulleres, que ficaban caladas, e cun sorriso sospeitoso. Nada. Alí tampouco estaba. Todos rían mentres eu buscaba. E non se veía nin rastro dela alí. Tiña que buscar por outro lado.
Fun ó supermercado. Alí estivera eu facendo a compra. Mirei e rebusquei entre tódalas estanterías. Onde estaba a fruta, na zoa da carne, entre o peixe, nos embutidos, nas neveiras dos iogures, no medio das conservas, antre os cereais, o leite, as bebidas... Nin rastro. Fun á caixa e falei coa persoa que estaba alí. A muller miroume preocupada. Pensaba que lle quería roubar. Díxenlle que revisase na caixa a ver si pagara coa miña conciencia en troques de pagar con cartos. Botouse a rir. E abriu a caixa. Alí só había billetes e moedas . Quedei máis tranquilo. A miña conciencia non fora moeda de cambio por culpa dunha inflación desproporcionada que facía cada día máis difícil mercar as cousas básicas pra poder subsistir. E saín.
Saín e voltei ó meu traballo. Ben sabía que alí non podía estar porque sempre se encargaban de deixarma fóra cada día que chegaba. Pero eu tiña que pasar por tódolos sitios onde estivera, pra ver se por algún deles a miña conciencia quedara olvidada, despistada, sen eu darme conta; ou fuxira sen eu decatarme dilo. No traballo estaban un par de compañeiros que nin me saludaron ó chegar. Continuaron coa cabeza baixa, e seguiron co que estaban, é dicir, a pasalo tempo. Eramos funcionarios da capital. Mirei na miña oficina e tampouco había rastro dela. Revisei entre os papeis, e nada. Moreas de papeis ocupaban cáseque toda a mesa, desordeados. Alí estaban centos de solicitudes que probablemente xamáis serían leídas. Simplemente archivadas. A xente que recramaba polos seus dereitos, i o sistema que facía ouvidos xordos de todo aquilo. Todos. Absolutamente todos. Os que as entregaban, e nós que as recollíamos, eramos escravos dun sistema que nos tiña perfectamente escravizados. A corda cada día sentíamola máis e máis apertada na nosa caluga. E cada día nos quedaban menos folgos pra poder respirar. Pero todo, aparentemente todo, estaba ben. Formabamos parte dunha mentira tan grande, que agora era a única realidade e verdade na que podiamos crer e confiar. E alguén dixo, con escepticismo, cando pasaba por diante da porta da miña oficina: "algún día isto mellorará...". I eu fuxín correndo daquel inferno que ninguén mereciamos. Saín descontrolado. Mais non puiden chorar. Faltábame a miña conciencia, e todo aquilo parecía estar en perfecta orde.
A media tarde pasei polo parque. Mirei por cada esquina e cada rincón pra tentar atopala. Podería ser que saira a miña conciencia a facer algo de exercicio. A pasear. A sentarse nun banco e ver pasar a toda aquela xente coa cabeza baixa, fundidos, aplomados, cheos de centos de problemas. Afogados nun mar de mentiras e engaños nos que se meteran e nos que os fixeran meter. I que era o que facía que subira tanto a súa cotización no mercado de valores. Pero nada. Alí tampouco estaba.
Comín algo nun bar próximo, i esperei a que fose máis tarde. A noite anterior estivera nun local de mala morte e bebera bastante. Quería comprobar se fora alí onde perdera ou onde me abandonara a miña conciencia. Cheguei. Falei. Mirei. Estaban os de case sempre, pero semellaba que nunca os vira. Preguntei a homes. Preguntei a mulleres. Todos rían cada vez que eu dicía se alguén vira a miña conciencia por aquel lugar. Pensaban que estaba outra vez borracho. E por iso bebín bastante, pra poder xustificar o seu pensamento.
Marchei tarde. Mui tarde. Borracho e sen cartos pra poder pagar. Camiñei despacio pola rúa, confundindo todo, e podendo apreciar que xa nada podería ser igual. Que sería 1 máis de todo ese montón de xente que camiñaba sen saber porqué, nin cara ónde. Semellaba que había madurado. Agora convertírame nun desfeito máis desa sociedade ou suciedade que non facía máis que apestar a basura. Alguén me falou. E non fixen caso. Alguén botou a rir. I eu non adiviñei máis que a deixar escorregar unha bágoa pola miña meixela. Asustei. Incluso podía chorar sen ter conciencia!!!. Agora sí. Agora xa me convertira nun cidadán máis desta película de terror, ou de ciencia ficción, ou de qué carallo sei eu...
Abrín a porta da miña casa. Pasei polo corredor dando tumbos. Cheguei á miña habitación, e escomencei novamente a sacala roupa. Mirei no espello. E a miña conciencia seguía a non estar no seu sitio. O furado i o vacío seguían alí, percorrendo todo o meu corpo, toda a miña persoa. Alguén prendeu a luz. Voltei cara atrás. Qué está pasando. Borracho sí, pero non tolo. A miña conciencia apareceu de novo diante miña. Estaba a entrar na nosa habitación. Sentou na silla. Sorrindo e fumando. Eu baixei a mirada. Non tiña conciencia en min, e pouco podía xa sentir e apreciar. Ela falou. E dixo punto por punto cada unha das cousas que eu, ultimamente, nesta tolería de sociedade e de sistema, esquencera e deixara de facer. Eu calei. Sabía que tiña razón. I ela estaba pensando por min. Eu facía tempo que non podía parar a pensar. Todo o que me arrodeaba, non mo quería permitir.

  
Levantou. Dimos a mao. Achegouse ó meu ouvido esquerdo, e falou baixiño.
-Fun buscala dignidade. Perdérase o outro día. E non nos dimos conta nin tí nin eu. Agora xa está con nós.
E pasesiño, voltou entrar de onde xamáis debera saír. Mirei no espello. Agora non fallaba nada en mín. Xurei non esquecer xamais da miña conciencia nin da miña dignidade. E camiñar seguindo os meus principios que tampouco debería xamáis esquecer nin abandoar.
Era xa primeira hora da mañán. Vestín. Facía frío. Puxen a roupa pra voltar a saír. Arropeime de principios e de boas maneiras. De novas ideas e de ilusións. De soños. Que non por soños, deixaban de ser máis ou menos reais que toda aquela realidade inventada e imaxinada por uns poucos pra o seu benefico; e pra ser así a nosa cadea, o noso xugo, a nosa condea, i a nosa tortura que nunca deixaría de matarnos un pouco máis a cada paso que dabamos.
Un novo día escomeza. A luz brilla en cada cousa que eu miro. A luz novamente volta a brillar en min. E saio. Aínda me quedan moitos máis erros por cometer...


SERAN-VENCELLO.

ESPOLINCANDO NO SERÁN



La savia de la hoja se agotó
convencida de la inútil estupidez de la fotosíntesis…

Pasé de puntillas con las palabras a tu lado para no despertar. Pensé, y no pude llegar a ninguna conclusión. Sabía que tenía que estructurar una parte del pensamiento simplemente en el pensamiento. La conciencia me reclamó por ser tan poco selectivo con el gusto y la razón. Pero entonces allí llegaste tú. Y en la habitación de al lado tomamos silla. La luz tenue de la habitación aportaba la luz suficiente para podernos ver sin apreciarnos demasiado. El reloj ya no se podía escuchar porque se había olvidado del tiempo. Y desde allí parecía que el mundo se había puesto del revés. Sería la intolerancia de los momentos críticos con los tiempos pasados…? Ese paraíso de mentiras que se nos mostraba a través de aquella ventana y que nos pretendía confundir.
Bebimos y nos miramos. Comenzamos a sonreír. Era el contorno de las cosas. La silueta de los sentimientos. El agujero de la discordia que tenía lugar dentro de mí; entre el propósito de hacer lo que uno dice, y la realidad de lo que uno hace, cuando se acalla y aplaca la imposición de la valentía, que se rebela en contra de todo, mayormente de mí…
Él me mira. Él sonríe. La experiencia le aporta sabiduría y tranquilidad. Maduramos por nuestros silencios y no por nuestros años. Y entonces pretendemos adaptar la realidad de las cosas a lo que pretendemos que sea la realidad para nosotros, a nuestra realidad. Él me pregunta. Yo no contesto. Sus palabras atrapan a mi cordura en el alambre de la incertidumbre. Y abrimos la ventana para poder ver, para poder apreciar mejor. Suena un trueno en el cielo de aquella habitación. Cerramos los ojos, y miramos al mundo y a la nada. Allí estaba todo. Preparamos la huida. Desestimamos el valor como prueba de fidelidad. Nos miramos a los ojos. Nos sentimos dios otra vez. Era la ternura y el calor de aquellas noches de finales de agosto. El aliento que presiona y extraña aquello que no duele. Los días que se nos escapan como si no sucediese nada. Pero la vida es ese juego. Ese pequeño pedazo de todos nosotros que se confunde eternamente con la memoria y los recuerdos…
Me levanto. Siento como el frío de mi soledad esculpe lentamente el vacío de mi alma añorando todo aquello que se fue y que ya no está. Aunque tú sigues ahí, amigo, donde siempre has estado, dando luz a la luz y color a la oscuridad que nos pretenden imponer.
Paso despacio y de puntillas a tu lado, porque ya el sueño está durmiendo, y no lo quiero despertar. Qué o quién pintó el agujero que separa lo que tú haces de lo que yo pienso que tú estás haciendo?
Me columpio en el recuerdo de las palabras y me aferro en el ansia de las que te podré seguir escuchando para poder entender. Seguro que algún día podré comprender algo, tan solo un poco…
Caminamos juntos por ese pasillo donde dejamos colgados nuestros sentimientos. Pronunciando las burbujas del agua, para poder saber que mojan, y que dicen nuevamente gracias amigo, gracias… (…Pepe de Quiroga…)


SERAN-VENCELLO