Volto
á casa e comezo a quitala roupa. Saco primeiro os zapatos. Logo a
camisa. Despois o pantalón. Mentres busco qué outra roupa poñer,
sinto un vacío moi grande no peito, que se extende por todo o meu
corpo. Vou a un espello, e miro. Aí falla algo. Non está todo o que
tiña que estar. Ollo con premura o meu corpo espido. E atopo un
furado, un oco, algo que se quedou ou escapou polo camiño de
regreso. Non está a miña conciencia!!!. Desapareceu. Tento lembrar
con calma todo o que fixen hoxe e por ónde pasei. Nada. Non podo
saber nin adiviñar ónde puido quedar hoxe a miña conciencia. Non
me sinto ben. Algo falla en min. E non debo quedar así. Rapidamente
volto a vestir, e saio correndo da casa pra buscar o que sempre
estivo conmigo...
Primeiramente
vou polo banco, por onde pasei a primeira hora. Remexo e busco por
tódolos lados. Pregunto. Ninguén sabe nada. Miran con cara extraña
pra min. Pensan que non estou ben. I certo é que non estou ben. Falo
co director. Revisamos o mercado de valores. A miña conciencia non
aparece por alí. Miramos no mercado de materias primas. Subiu moito
o valor das mentiras, dos engaños, da falsedade, e das trampas. Eran
as materias primas que estaban en alza nestes tempos. E vimos que
baixara bastante o mercado da humildade, o da honestidade, o do
respeito, o da educación, o dos sentimentos, i o da verdá. Pero o
mercado das conciencias xa non aparecía por ningún lado, porque a
conciencia era algo que xa non existía nestes tempos. Era unha
materia prima que se extinguira porque xa non se consideraba un valor
de mercado. Consultamos tamén no mercado de subastas. E non. Alí
tampouco estaba. Só aparecían promesas e promesas, fluctuando a
pequenos intervalos de tempo, que probablemente nunca se puideran
cumprir.
Saín
do banco e pasei pola cafetería do lado. Alí tampouco parecía
estar tomando nada. Mirei ben entre toda a xente. Entre os homes, que
reían. Entre as mulleres, que ficaban caladas, e cun sorriso
sospeitoso. Nada. Alí tampouco estaba. Todos rían mentres eu
buscaba. E non se veía nin rastro dela alí. Tiña que buscar por
outro lado.
Fun ó
supermercado. Alí estivera eu facendo a compra. Mirei e rebusquei
entre tódalas estanterías. Onde estaba a fruta, na zoa da carne,
entre o peixe, nos embutidos, nas neveiras dos iogures, no medio das
conservas, antre os cereais, o leite, as bebidas... Nin rastro. Fun á
caixa e falei coa persoa que estaba alí. A muller miroume
preocupada. Pensaba que lle quería roubar. Díxenlle que revisase na
caixa a ver si pagara coa miña conciencia en troques de pagar con
cartos. Botouse a rir. E abriu a caixa. Alí só había billetes e
moedas . Quedei máis tranquilo. A miña conciencia non fora moeda de
cambio por culpa dunha inflación desproporcionada que facía cada
día máis difícil mercar as cousas básicas pra poder subsistir. E
saín.
Saín
e voltei ó meu traballo. Ben sabía que alí non podía estar porque
sempre se encargaban de deixarma fóra cada día que chegaba. Pero eu
tiña que pasar por tódolos sitios onde estivera, pra ver se por
algún deles a miña conciencia quedara olvidada, despistada, sen eu
darme conta; ou fuxira sen eu decatarme dilo. No traballo estaban un
par de compañeiros que nin me saludaron ó chegar. Continuaron coa
cabeza baixa, e seguiron co que estaban, é dicir, a pasalo tempo.
Eramos funcionarios da capital. Mirei na miña oficina e tampouco
había rastro dela. Revisei entre os papeis, e nada. Moreas de papeis
ocupaban cáseque toda a mesa, desordeados. Alí estaban centos de
solicitudes que probablemente xamáis serían leídas. Simplemente
archivadas. A xente que recramaba polos seus dereitos, i o sistema
que facía ouvidos xordos de todo aquilo. Todos. Absolutamente todos.
Os que as entregaban, e nós que as recollíamos, eramos escravos dun
sistema que nos tiña perfectamente escravizados. A corda cada día
sentíamola máis e máis apertada na nosa caluga. E cada día nos
quedaban menos folgos pra poder respirar. Pero todo, aparentemente
todo, estaba ben. Formabamos parte dunha mentira tan grande, que
agora era a única realidade e verdade na que podiamos crer e
confiar. E alguén dixo, con escepticismo, cando pasaba por diante da
porta da miña oficina: "algún día isto mellorará...". I
eu fuxín correndo daquel inferno que ninguén mereciamos. Saín
descontrolado. Mais non puiden chorar. Faltábame a miña conciencia,
e todo aquilo parecía estar en perfecta orde.
A
media tarde pasei polo parque. Mirei por cada esquina e cada rincón
pra tentar atopala. Podería ser que saira a miña conciencia a facer
algo de exercicio. A pasear. A sentarse nun banco e ver pasar a toda
aquela xente coa cabeza baixa, fundidos, aplomados, cheos de centos
de problemas. Afogados nun mar de mentiras e engaños nos que se
meteran e nos que os fixeran meter. I que era o que facía que subira
tanto a súa cotización no mercado de valores. Pero nada. Alí
tampouco estaba.
Comín
algo nun bar próximo, i esperei a que fose máis tarde. A noite
anterior estivera nun local de mala morte e bebera bastante. Quería
comprobar se fora alí onde perdera ou onde me abandonara a miña
conciencia. Cheguei. Falei. Mirei. Estaban os de case sempre, pero
semellaba que nunca os vira. Preguntei a homes. Preguntei a mulleres.
Todos rían cada vez que eu dicía se alguén vira a miña conciencia
por aquel lugar. Pensaban que estaba outra vez borracho. E por iso
bebín bastante, pra poder xustificar o seu pensamento.
Marchei
tarde. Mui tarde. Borracho e sen cartos pra poder pagar. Camiñei
despacio pola rúa, confundindo todo, e podendo apreciar que xa nada
podería ser igual. Que sería 1 máis de todo ese montón de xente
que camiñaba sen saber porqué, nin cara ónde. Semellaba que había
madurado. Agora convertírame nun desfeito máis desa sociedade ou
suciedade que non facía máis que apestar a basura. Alguén me
falou. E non fixen caso. Alguén botou a rir. I eu non adiviñei máis
que a deixar escorregar unha bágoa pola miña meixela. Asustei.
Incluso podía chorar sen ter conciencia!!!. Agora sí. Agora xa me
convertira nun cidadán máis desta película de terror, ou de
ciencia ficción, ou de qué carallo sei eu...
Abrín
a porta da miña casa. Pasei polo corredor dando tumbos. Cheguei á
miña habitación, e escomencei novamente a sacala roupa. Mirei no
espello. E a miña conciencia seguía a non estar no seu sitio. O
furado i o vacío seguían alí, percorrendo todo o meu corpo, toda a
miña persoa. Alguén prendeu a luz. Voltei cara atrás. Qué está
pasando. Borracho sí, pero non tolo. A miña conciencia apareceu de
novo diante miña. Estaba a entrar na nosa habitación. Sentou na
silla. Sorrindo e fumando. Eu baixei a mirada. Non tiña conciencia
en min, e pouco podía xa sentir e apreciar. Ela falou. E dixo punto
por punto cada unha das cousas que eu, ultimamente, nesta tolería de
sociedade e de sistema, esquencera e deixara de facer. Eu calei.
Sabía que tiña razón. I ela estaba pensando por min. Eu facía
tempo que non podía parar a pensar. Todo o que me arrodeaba, non mo
quería permitir.
Levantou.
Dimos a mao. Achegouse ó meu ouvido esquerdo, e falou baixiño.
-Fun
buscala dignidade. Perdérase o outro día. E non nos dimos conta nin
tí nin eu. Agora xa está con nós.
E
pasesiño, voltou entrar de onde xamáis debera saír. Mirei no
espello. Agora non fallaba nada en mín. Xurei non esquecer xamais da
miña conciencia nin da miña dignidade. E camiñar seguindo os meus
principios que tampouco debería xamáis esquecer nin abandoar.
Era xa
primeira hora da mañán. Vestín. Facía frío. Puxen a roupa pra
voltar a saír. Arropeime de principios e de boas maneiras. De novas
ideas e de ilusións. De soños. Que non por soños, deixaban de ser
máis ou menos reais que toda aquela realidade inventada e imaxinada
por uns poucos pra o seu benefico; e pra ser así a nosa cadea, o
noso xugo, a nosa condea, i a nosa tortura que nunca deixaría de
matarnos un pouco máis a cada paso que dabamos.
Un novo día escomeza. A luz brilla en cada cousa que eu miro. A luz
novamente volta a brillar en min. E saio. Aínda me quedan moitos
máis erros por cometer...
SERAN-VENCELLO.
No hay comentarios:
Publicar un comentario