Era un xogo de palabras que consistía en mesturalas e esperar a ver
si dicían algo que chegase á xente. Consistía en buscar as
maneiras, as formas, a súa dicción adecuada; os xestos, os seus
silencios, as pausas perfectamente pensadas e estudiadas. Buscar o
seu momento propicio para dicilas, o lugar, o contexto. Ter a excusa
perfecta para poder lanzalas coma unha mirada furtiva que se tenta
agochar na timidez e na vergoña.
Eles
non tiñan moito tempo para poder pensar. Estábase a xestionar o
tempo de todos, de forma que sempre houbese un motivo ou razón polo
que estar ocupados para non poder pensar, observar, e reflexionar. O
tempo ben se sabía que non existía. Só existían os instantes, os
momentos, as situacións puntuais. E era aí onde se tiñan que
deixar caer isas palabras, isas frases, isas alegorías; coma chuva
fina que vai mollando e calando o que de por sí xa está anegado.
Diste
xeito podería ir chegando a todos eles iso que se pretendía
infundir. Aperecería así a inquedanza, a inseguridade, a
disconformidade, a confusión, o non ver sentido a nada de todo iso,
porque realmente nada de todo iso tiña sentido. E iso era o que se
pretendía facer. Degradar o concepto das cousas para poder degradar
o suxeito en cuestión. Pechar os ollos á multitude para inventar
unha realidade ficticia que os condenaría eternamente a escuridade
da verdadeira realidade que camiñaba por outros sitios e de outras
formas. E sempre en beneficio dos mesmos, de cada día -.
Medo,
confusión, inseguridade, falla de confianza nun mesmo e no conxunto.
Alboroto, algarabía, verdades a medias de medias verdades. E
mentiras nunha proporción totalmente descontrolada.
Ignorancia
e medo era e fora sempre a receita adecuada pra poder manexar ó
conxunto cara onde interesaba.
Democracia
foi a palabra que permitiu co engano da aparente liberdade poder
expoliar e explotar e saquear o ben común en beneficio dos mesmos
duns poucos.
E por
iso non podía parar o xogo das palabras de dar voltas e reviravoltas
pra suxerir e sugestionar ou convencer de que iso era o que se
pretendía dicir. E se nalgún caso alguén ousaba cuestionar ou
dubidar do que isas palabras pretendía inculcar e aleccionar nos
devotos creentes, entón saía a palavra terrorismo, atendado,
inseguridade cidadá, que sempre estaba tentando acadar a víctima
propicia dun sistema terrívelmente manipulado.
As
probas pra demostrar o novo medo que se estaba tentando exercer na
maioría, aparecían por arte de maxia , = que isas palabras que
saíran dise xogo e buscaran os ouvidos necesarios para darlle
correcto significado e verdade.
E no
caso de que todo iso non valese de nada, sempre quedaba o recordo
máis primitivo e fundamental de toda historia creada e olvidada, que
consistía en apretear lentamente no pescozo pra deixar cada vez
menos aire que poder respirar, e polo que xa estabamos tamén
empezando a pagar relixiosamente.
I
entón, neste serán embaloucado de xogos de palavras e de coissas
que som e nom som e de miradas confusas e sospeitosas, (coidado que
puidesse haver um atemtado da dicción!!!), a lírica do cinismo?,
revisando na enciclopedia das malas intencións, empezamos a
interpretar as cousas de xeito que nos sentiamos cómodos no camiño
do engano, xesticulando coa seguridade de que non se estaba a dicir a
verdade, mirando fixamente cara ningún sitio ou cara un que non é
nada, e poñendo demasiadas pegas ó que era evidente...
Falou
a tardiña moi cedo e dixo algo máis ou menos asím:
La vida
nunca me ha defraudado
Me
defraudaron todos aquellos
Que
pululan por ella como animales de carroña
Formando
parte de ésa nuestra obra imperfecta...
BLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLABLA
SERAN-VENCELLO.
