Cando...

Cando non fiquen veas que cortar

as aflixidas testemuñas mudas

do demo mundo

as lacras en imaxes conxeladas

a repetición de soidades

acompañadas

as palabras mudas e sen tinta

os colexios da inocuidade

as miradas insolentes de inocencia estéril

os fardos invisibles nas costas aletargadas

as ás pisoteadas e cortadas do voo imposible xa

o disturbio do día tras a noite, non menos turbia

os amenceres nun horizonte redondo

que te volta onde está(s)

tras viaxar polas nubes dos soños

todo

todo...

seguirá

aínda...

cando non fiquen veas por cortar

Mar Romero.